Δύο τρόποι υπάρχουν για να σταθείς μπροστά σε μία αυθαίρετη εξουσία. Ο πρώτος είναι να μείνεις απαθής, ελπίζοντας πως η αυθαιρεσία δεν θα χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Ο δεύτερος είναι να ανασκουμπωθείς, να βρεις θεσμικούς και κοινωνικούς συμμάχους, να προετοιμαστείς και να αγωνιστείς για διαφάνεια, δικαιοσύνη και ισονομία. Η διαφθορά δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει παγκοσμίως. Από τα ρουσφέτια και τις«χάρες» σε φίλους και κολλητούς έως τα σκάνδαλα με εμπλεκόμενους από τα ανώτερα πολιτικά και οικονομικά στρώματα.
Αντιθέτως, αν κάτι χαρακτηρίζεται ως κυπριακή ιδιαιτερότητα είναι η αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς. Αντί οι δημοκρατικοί θεσμοί να επιδείξουν ανθεκτικότητα και συνοχή, υπερβαίνοντας πρόσωπα και καταστάσεις, εδώ, οι θεσμοί αυτοί, υποτάσσονται τόσο σε «σημαίνοντα» πρόσωπα όσο και σε νοοτροπίες του παρελθόντος. Κι αυτό γιατί και οι ίδιοι έχουν αλλοιωθεί από την ισχύ και την επιρροή όσων δήθεν αυτοπαρουσιάζονται νυχθημερόν ως οι θεματοφύλακες της νομιμότητας.
Μέσα στον ορυμαγδό των αποκαλύψεων των τελευταίων χρόνων, αρκεί μονάχα ένα παράδειγμα: Το Υπουργικό Συμβούλιο, του οποίου το Κυπριακό Πρόγραμμα Επενδύσεων είναι δημιούργημα, προχώρησε σε πολιτογραφήσεις, εκτός νομικού πλαισίου, στο 51,8% των περιπτώσεων. Όταν στα υψηλότερα θεσμικά στρώματα, οι ίδιοι οι υπερασπιστές των κανονισμών και των νομοθεσιών απαξιώνουν το κράτος δικαίου, πώς μπορούμε να αναμένουμε από τους πολίτες να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική και τους εκπροσώπους της;
Tο μπάχαλο της ανομίας που επικρατούσε τόσα χρόνια στη χώρα μας είναι προφανές πως δεν λειτουργούσε και δεν οφειλόταν στο κοινωνικό σύνολο, αλλά στην επιδιωκόμενη εξυπηρέτηση μιας μικρής, αλλά ισχυρής μερίδας ανθρώπων. Πολύ περισσότερο σήμερα όμως, η αδυναμία της κυβερνητικής εξουσίας να ελέγξει και να αποδώσει ευθύνες στο εσωτερικό της είναι αυτό που πραγματικά πληγώνει την υγεία του κράτους. Τη σχέση πολίτη και πολιτικού εκπροσώπου. Την ίδια τη Δημοκρατία.
Η Κύπρος έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο. Οι καπετάνιοι της παραμένουν πρόσωπα αναξιόπιστα. Πρόσωπα του κομματικού και μεγαλοεπιχειρηματικού συστήματος, απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα της σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας. Πρόσωπα που την ημέρα έχτιζαν την καριέρα τους στα τηλεοπτικά παράθυρα, ακόμα και στις πλάτες του κυπριακού ζητήματος· ενώ τη νύχτα, εκμεταλλεύονταν τα πολυάριθμα κενά του Συντάγματος «έκτακτης ανάγκης» και κερδοσκοπούσαν, δημιουργώντας ακόμα περισσότερα «παραθυράκια» οφέλους για τους ίδιους, στην ήδη ελλιπή νομοθεσία μας.
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Γι’ αυτό και οφείλουμε να εργαστούμε, τώρα ακόμα πιο δυναμικά, με στόχο τη διαφάνεια. Νομοθετώντας το επαγγελματικό ασυμβίβαστο των βουλευτών και μειώνοντας το ανώτατο όριο ιδιωτικών εισφορών σε πολιτικά κόμματα. Καταργώντας πλήρως τις ανώνυμες εισφορές. Ενισχύοντας τους θεσμούς, τις ελεγκτικές Αρχές και υπηρεσίες μας. Προστατεύοντας τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος. Δημιουργώντας μια Αρχή Ελέγχου των Δημοσίων Συμβάσεων, ώστε να γνωρίζουμε επιτέλους πόσο, τι και πότε πληρώνουμε τον εκάστοτε ιδιώτη. Φέρνοντας τους εμπλεκόμενους ενώπιον των ευθυνών τους.
Με λίγα λόγια, όπως είπε και ο Ηλίας Ηλιού, ιστορικό πρόσωπο της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα, «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα»! Η ιστορική ευκαιρία είναι τώρα. Αλλαγή δίχως διαφάνεια δεν είναι αλλαγή… είναι πισωγύρισμα. Και η νόσος της διαφθοράς δεν πρόκειται να γιατρευτεί από μόνη της. Απαιτεί τη συμμετοχή όλων μας.
*Μηχανολόγος μηχ. (ΜΕng), μηχ. Περιβάλλοντος (PhD – c)
Δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος»
0 σχόλια